Επτά καρτ-ποστάλ... του Φλεβάρ...
ΚΑΡΤ - ΠΟΣΤΑΛ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ ΠΡΩΤΟ ΣΤΑΣΙΜΟ: 'Έχουμε γράψει και ξαναγράψει και ξαναγράψει για τις ατέλειωτες ανατολές του Αιγαίου. Εκρηκτικές, εκκωφαντικές, πολύχρωμες, βαθυκόκκινες και βαθύκίτρινες. Ένας ουρανός ιδιαίτερος με τα έντονα και σκουρόχρωμα χρώματα του χειμώνα. Και μια θάλασσα μαβιά έτσι όπως δεν θα την ζωγράφιζε κανένας νατουραλιστής ζωγράφος. Ανατολή χειμωνιάτικη στην Άνδρο. Αν και το χειμωνιάτικη είναι σχήμα λόγου, καθώς Φλεβάρης μοιάζει να έχει "φλεβίσει" από τις πρώτες μέρες και η άνοιξη να είναι εδώ. Είναι όμως έτσι; Τι σημαίνει αυτή η παράξενη και αφύσικη παρατεταμένη καλοκαιρία; Τι άραγε να σημαίνουν αυτές οι ήσυχες κι ανοιξιάτικες μέρες αυτού του εκτός εποχής χειμώνα;
Της Υπαπαντής…...
Γράφει ο Ι.Π. – Άλκης         Σήμερα 2 Φεβρουαρίου γιορτάζει το εκκλησάκι της Υπαπαντής που βρίσκεται στον Κάτω Φελλό. Με το εκκλησάκι αυτό έχω ιδιαίτερους δεσμούς γιατί και εγώ γιορτάζω, έχω τα γενέθλιά μου !! Από τότε που ήρθα στην Άνδρο, σχεδόν κάθε χρονιά τέτοια μέρα, οποιονδήποτε καιρό να κάνει έρχομαι και παρακολουθώ την μοναδική λειτουργία.
ΣΕΝΑΡΙΟ ΑΚΡΑΙΩΝ ΦΑΙΝΟΜΕΝΩΝ ή ο...
Γράφει ο Ι.Π.- Άλκης   (Κατά καιρούς διαβάζοντας για ακραία καιρικά φαινόμενα που μπορεί να επιφέρει η κλιματική αλλαγή σκέφτομαι την άνοδο της στάθμης των θαλασσών που «προβλέπουν» κάποια σενάρια ειδικών. Κοιτώ την πανέμορφη παραθαλάσσια Χώρα της Άνδρου και σκέφτομαι τι καταστροφές θα επιφέρει μια άνοδος της στάθμης κατά 7 μέτρα όπως λένε. Θα χαθεί ο Νειμποριός, θα «πνιγεί» το υπέροχο ακρωτήρι που πάνω του είναι χτισμένη. Σκέφτομαι το Γαύριο και το Μπατσί, που θα χαθούν… και σταματά ο νους! Μετά κοιτώ την υπέροχη κοσμική ανατολή στο Κεντρικό Αιγαίο και την μαγευτική δύση στον Κάβο Ντόρο και όλα γυρίζουν στη θέση τους. Ξαφνικά στις 21/1 ο Άλκης έστειλε ένα διήγημα επιστημονικής φαντασίας, που άπτεται φόβων πολλών ειδικών που μιλούν για ακραία φυσικά φαινόμενα και την κλιματική αλλαγή. Ή, για κάποιους που λένε για τις μεγάλες τεκτονικές ανακατατάξεις, μετά από εκρήξεις ηφαιστείων ή σεισμών. Όπως συνέβη στην μεγάλη έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης το 1500 π.Χ. Το σενάριο που έστειλε μιλούσε για έναν τρομερό σεισμό 8,7 ρίχτερ στο Κεντρικό Αιγαίο, που θα άλλαζε την Άνδρο όπως την ξέρουμε και την ζούμε κι όπως την αγαπάμε. Εντάξει σενάριο είναι. Αλλά σκεφτείτε για μια στιγμή τον κόσμο και το νησί που ζούμε και τον κόσμο και το νησί μας μετά από μια τρομερή καταστροφή. Και νοιώστε ανακουφισμένοι που είμαστε στο πεδίο των σεναρίων κι όχι μέσα σε μια καταστροφή. Δείτε μετά το ξημέρωμα στο Αιγαίο και τη δύση στον Κάβο Ντόρο σαν από την αρχή και νοιώστε ευλογημένοι που ζείτε σε αυτόν τον μαγικό τόπο έστω με πολλές δυσκολίες στην εποχή της πανδημίας, που κανείς δεν περίμενε όμως ήρθε και μας κύκλωσε από παντού – ΕΝ ΑΝΔΡΩ) Διήγημα επιστημονικής φαντασίας - Χρονολογία 21/1/2042 Όταν άνοιξα τα μάτια τάβλεπα όλα θαμπά. Μια παράξενη μυρωδιά γέμιζε το περιβάλλον και ακαθόριστοι θόρυβοι και ομιλίες έφταναν στ' αυτιά μου. Προσπάθησα να ανασηκωθώ αλλά οι δυνάμεις μου δεν με βοηθούσαν. Κάποια στιγμή άκουσα μια φωνή να φωνάζει   «หมอตื่นแล้ว», που εκ των υστέρων έμαθα ότι σημαίνει «γιατρέ ξύπνησε» στα Ταιλαινδέζικα. Άκουσα τρεχάματα και με πλησίασε ένας νεαρός  γιατρός  ανακουφισμένος και είπε: «Επιτέλους! Έκανες 2 χρόνια και 3 μήνες να συνέλθεις»!! Από κουβέντα σε κουβέντα έμαθα τι είχε συμβεί. Πρώτα από όλα ο γιατρός όταν ήταν φοιτητής πριν από 11 χρόνια είχε έρθει στην Ελλάδα διακοπές για 2 μήνες, γι’ αυτό και μιλούσε Ελληνικά καλούτσικα. Πριν από 27 μήνες είχε γίνει στο Αιγαίο ένας μεγάλος σεισμός  με ένταση  8,7 ρίχτερ, με τεράστιο τσουνάμι, που άλλαξε την φυσιογνωμία της περιοχής. Έπληξε κυρίως τις Κυκλάδες και λιγότερο, αλλά σημαντικά και την Αττική.  Ήρθε βοήθεια από όλες τις χώρες του Κόσμου. Εμένα με περιμάζεψε ένα Ταιλανδέζικο απόσπασμα του αεροπλανοφόρου  Chakri Naruebet, που είχε μετατραπεί σε Νοσοκομείο. Ύστερα από 45 μέρες από την στιγμή που συνήλθα, ο γιατρός μου επέτρεψε  να επισκεφθώ την Άνδρο.  Με ένα 2θέσιο ελικόπτερο έκανα κατ’ αρχή μια βόλτα πάνω από το νησί. Δεν ήταν η δικιά μου  Άνδρος… Ο κάμπος του Γαυρίου  είχε μετατραπεί σε ένα λασπότοπο, διότι το τσουνάμι έφτασε μέχρι το Πάνω Γαύριο. Η παραλία είχε υποχωρήσει 800 μέτρα. Έτσι το Νέο Γαύριο χτίστηκε γύρω από την Εκκλησία  της Αγίας Σοφίας και πάνω από το Κουμάρι. Στον Φελλό τα πράγματα πήραν άλλη τροπή. Το τσουνάμι ήταν μικρότερο διότι ήταν από την αντίθετη μεριά.  Όμως  όλη η Υδρούσα «βούλιαξε» 44 μέτρα και έτσι η θάλασσα  κάλυψε τον κάμπο του Φελλού και  εισχώρησε στον Κάτω Φελλό. Με την νέα  τάξη των πραγμάτων, ο Πάνω  Φελλός  έγινε… παραθαλάσσιος! Από τη αυλή της γκρεμισμένης Ευαγγελίστριας ψάρευαν και οι ψαροντουφεκάδες βουτούσαν για να δουν από κοντά το εκκλησάκι της Υπαπαντής. Από ότι έμαθα από τα σπίτια του Πάνω Φελλού διασώθηκαν μόνο 2-3. Ένα από αυτά ήταν της κυρά-Μαρίας, που ευτυχώς δεν πρόλαβε να κατεβάσει τις αγελάδες της στον κάμπο, και έτσι τις έσωσε. Ο Κόσης έφτιαξε απ’ αρχής - με τα  προκομένα παιδιά του - μια νέα ολοκληρωμένη επιχείρηση.  Εκτός από την γνωστή Ταβέρνα, που τώρα εκτός από κρεατικά προσέφερε και ψάρια, δίπλα έκανε μια ωραία πλαζ μεταφέροντας άμμο, έβαλε ομπρέλες και  μια σειρά από bungalows  με το όνομα «Υπαπαντή». Όταν ρώτησα για κάτι παράξενο στην περιοχή, μου είπαν ότι στην Λειβάδιζα, στην αριστερή πλαγιά της κοιλάδας του Αγίου Συμεών, έγινε μια μεγάλη κατολίσθηση που έφερε στο φως απολιθωμένα παράξενα κόκκαλα και όστρακα, πράγμα που έως τώρα ήταν αδύνατον να υπάρχουν. Στο Κόρθι, που ήταν δίπλα στο επίκεντρο του σεισμού, το τσουνάμι είχε ύψος 32 μέτρα το χτύπησε αλύπητα και σάρωσε τα πάντα. Η θάλασσα με την ορμή που είχε, είχε προχωρήσει 2,3 χιλιόμετρα και παρέμεινε… Η Χώρα βούλιαξε και τα γκρεμισμένα αρχοντικά της  διακρινόταν 3 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Η Νέα χώρα, που είχε χτιστεί με πολυκατοικίες στις πλαγιές, είχε διαλυθεί. Το μόνο κτήριο που είχε μείνει όρθιο ήταν  η νέα εκκλησία που είχε χτιστεί στην είσοδο της Χώρας. Εκεί κάθε μεσημέρι ένας μοναχικός σκωτσέζος που τον περιμαζέψαν τα σωστικά συνεργία  αγκαλιά με το κόντρα μπάσο του έπαιζε  θρησκευτικούς ύμνους για να ευχαριστήσει τον παντοδύναμο που μέσα στην όλη καταστροφή τον έσωσε... Επειδή είχα αρχίσει να κουράζομαι, ο πιλότος του 2θέσιου με επέστρεψε στο αεροπλανοφόρο. Εκεί ζήτησα να μου πουν τι συνέβη στην Αθήνα. Αντί άλλης απάντησης που έδειξαν μια φωτογραφία που έδειχνε την οδό Αθηνάς και στο βάθος την Ακρόπολη, που παρόλη την ένταση του σεισμού, έμεινε όρθια στην θέση της. Μετά ο γιατρός μου έδωσε 2  κάψουλες (μια κίτρινη και μια ροζ) για να μπορέσω να κοιμηθώ και με καληνύχτισε με την υπόσχεση ότι την άλλη ημέρα θα μου εξηγούσε γιατί και πως έγινε αυτή η καταστροφή και τα  τρομερά απίθανα αποτελέσματά της. Κι εγώ με την σειρά μου σας υπόσχομαι ότι όταν πάρω αυτές τις πληροφορίες, θα σας τις μεταφέρω με όσο το δυνατόν απλά λόγια… Τώρα θα μου πείτε, που θα βρίσκεστε μετά από  αυτή την θεομηνία, που δεν άφησε πέτρα για πέτρα όρθια,  αυτό δεν το ξέρω, πρόβλημά σας... *  Όλες οι φωτογραφίες της "καταστροφής" είναι  του Άλκη, εκτός από τις δύο πρώτες.    
Με τα πρώτα χιόνια. Σαν αερικό...
Γράφει ο Ι.Π. - Άλκης   (Ακόμα μια φορά ο Άλκης μας «ταξιδεύει» στην Άνδρο, στον έρωτα, στα νιάτα, στο καλοκαίρι της ζωής, στο βιαστικό φθινόπωρο και στην μελαγχολική μοναξιά του. Και στις μνήμες που φέρνει μαζί του το πρώτο χιόνι του χειμώνα. Τρεις εποχές σε ένα διήγημα που γράφτηκε όταν ήταν στο καλοκαίρι της ζωής του και το ξανάγραψε τώρα που διατρέχει τον χειμώνα. Αυτά σκεφτόμουν διαβάζοντας και «διορθώνοντας» τυπογραφικά το παρακάτω διήγημα του χτες βράδυ στον Άγιο Νικόλαο της Ραφήνας κοιτώντας τα δεμένα καράβια. Η σκέψη πήγαινε στο «ταξίδι» για Άνδρο, στο «ταξίδι» της ζωής. Ξαφνικά κάποιος φώναξε το όνομα μου και μ’ έβγαλε από την «διαδρομή» των σκέψεων. Ήταν ο λογιστής του Superferry, ο Πέτρος Ζούρας, από το Φελλό. Είχαν ανεκτέλεστο κι είχε βγει βόλτα μέχρι τον Άγιο Νικόλαο. Περπατήσαμε μέχρι το λιμάνι. Το Andros φόρτωνε. Θα έφευγε σε 10 λεπτά. Φόρτωνε, μοναχικό, σιωπηλό. Σε μια άδεια προβλήτα. Περπατήσαμε προς το ολόφωτο κι άδειο Superferry. Κοιτάζαμε τον χαμογελαστό ναύτη από την Παλαιόπολη που έβαφε γκρίζο τον καταπέλτη. Ξαφνικά γύρισε και ρώτησε: «ποιος είναι ο Άλκης;» «Δεν ξέρω» απάντησα. «Είναι ένας από εμάς. Άρχισε μόνος του να στέλνει συνεργασίες. Γράφει γλαφυρά, λαογραφικά, ταξιδιωτικά. Είναι ένας που αγάπησε την Άνδρο ή ένα αερικό. Αυτό αρκεί…» «Να δεις που θα είναι ο κυρ-Γιάννης» μουρμούρισε ο Πέτρος… - Δ. Μπασαντής) ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ   Ξεκίνησε με το πρωινό πλοίο των 07,45 από την Ραφήνα.  Προορισμός  η Άνδρος και ειδικότερα η θεία Ανθούλα που θα τον φιλοξενούσε στο σπίτι της  για λίγες μέρες στο κάτω Απροβάτο. Είχε ξανάρθει πριν από 3 χρόνια και είχε τις καλύτερες των αναμνήσεων. Αγωνιούσε να συναντήσει τους παλιούς του φίλους, να πάνε για ψάρεμα το πρωί, για μπάνιο μεσημέρι και απόγευμα και το βράδυ  ό,τι προκύψει.      Με το που ξεκίνησε το πλοίο ένοιωσε κάτι το παράξενο να τον συνεπαίρνει, σαν  να περίμενε μια θεσπέσια εμπειρία. Έκανε μια βόλτα σ΄όλο το πλοίο, στα σαλόνια, στο κατάστρωμα, προχώρησε μπροστά δίπλα στην πόρτα του καπετάνιου. Τότε πρόσεξε ότι δεν ήταν μόνος.  Στα αριστερά του είδε μια μορφή όπως από χρόνια την είχε πλάση στην φαντασία του με όλες της τις λεπτομέρειες, που την είχε προικίσει με όλα τα ιδανικά του και τώρα ένοιωθε να τον απορροφά χωρίς περιθώρια για αντίδραση.  . . . .        Το δεύτερο πρωινό ξεκίνησε για μπάνιο χωρίς προορισμό. Κατέβηκε  στο  Λιόπεσι. Πήγε προς τα δεξιά στα βραχάκια και... ήταν εκεί μπροστά του ολοζώντανη! Εξωτική, σαν αερικό! Πλαστική, πλημμυρισμένη από τα νιάτα και τους χυμούς της ζωής. Ξέγνοιαστη, πρόσχαρη, αλλά και κάπως παράξενα μελαγχολική και σκεπτική.      Όλα τώρα ήταν διαφορετικά,  είχαν κάποιο νόημα  π’ άγγιζαν τα βάθη της καρδιάς. Όλα ξεκινούσαν από αυτήν, όλα κατέληγαν σ΄ αυτήν, όλα γίνονταν γι’ αυτήν.       Πέρασαν μαζί στιγμές ανείπωτης ευτυχίας. Βόλτες στην παραλία του Μπατσιού με τα χρωματιστά παπάκια, ψάρεμα το σούρουπο δίπλα στα ψαροκάικα, παγωτό στον ‘’Βράχο’’, πίτα γύρο στο χέρι και μετά στην αμμουδιά μπροστά στις ψαροταβέρνες .Πέρασαν στιγμές ανείπωτης ευτυχίας, γεμάτες πληρότητα και γαλήνη.      Την άλλη μέρα  βρέθηκαν  στην παραλία του Φελλού,  στο δεντράκι τέρμα δεξιά.   Έκαναν αγώνα μέχρι τον βράχο,  ψάξανε για βατράχια στην λιμνούλα με τις καλαμιές,  έκαναν  ηλιοθεραπεία και μετά στην ταβέρνα με τις μουριές. Η ευτυχία ήταν ανάλογη με τις επιθυμίες τους… ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ     Πέρασαν  4 μέρες… Κάθονταν σε ένα παγκάκι στην παραλία του Γαυρίου και βλέπαν τους ταξιδιώτες βιάστηκα να μπαίνουν στο πλοίο. Ξαφνικά πέσαν χοντρές στάλες βροχής, η θάλασσα σκοτείνιασε, οι κορυφές των δέντρων λύγισαν, τα φύλλα τρεμούλιασαν και τα κορμιά αναρίγησαν από την αύρα.  Τα γκαρσόνια μάζευαν βιαστικά τα μαξιλάρια από τα καθίσματα. Η μπόρα τους βρήκε απροετοίμαστους, εκτεθειμένος στη ακράτητη μανία της. ΧΕΙΜΩΝΑΣ        Πέρασαν 4 μήνες, σ΄ όλα τα βουνά είχε χιονίσει πολύ, όλα ήταν κάτασπρα, παρθένα αμόλυντα. Έριχνε χοντρές νιφάδες. Στην παραλία ένας μοναχικός περιπατητής βάδιζε αργά μπροστά στα κλειστά μαγαζιά, αφηρημένος, σαν χαμένος.  Ήταν τα υπολείμματα του εαυτού του, ό,τι δεν ήταν δοσμένα.       Έσκυψε σε μια  στιγμή, πήρε λίγο χιόνι στα νευρικά του χέρια, το ‘κανε  μια μπάλα όμορφη, του φάνηκε ότι είχε δει την μορφή της. Την πέταξε βιαστικά μακριά και αυτή κατρακύλησε χαράζοντας μια ανώμαλη γραμμή. Του φάνηκε πως χάραξε το όνομά της.  Γύρισε να φύγει. Με το θαμπό του βλέμμα  δίπλα στα μοναχικά του βήματα διέκρινε τα δικά της      Την ίδια ώρα, μια χλωμή μορφή στέκονταν ακίνητη μπροστά σ’ ένα  παράθυρο της πολυκατοικίας κι έβλεπε το χιόνι να πέφτει. Το καλοριφέρ άναβε στο φουλ, αλλά αυτή ένοιωθε μια παγωνιά να την πλημμυρίζει. Το δωμάτιο ήταν γεμάτο από αγαπημένα της πρόσωπα, αλλά ένοιωθε τρομερά μόνη. Ήταν τα υπολείμματα του εαυτού της, ό,τι δεν ήταν δοσμένο.      Τα χνώτα της σχημάτιζαν σχήματα στο τζάμι που γρήγορα χάνονταν για να ξαναγίνουν με την άλλη ανάσα της. Της φάνηκε ότι είδε την μορφή του. Απομακρύνθηκε από το παράθυρο. Οι σταγόνες από τα χνώτα πάνω στο τζάμι κατέβαιναν χαράζοντας μια ανώμαλη γραμμή. Της φάνηκε ότι χάραξαν το  όνομά της. Τα μάτια της πλημμύρησαν άθελά της δάκρυα. Γύρισε την πλάτη προς το παράθυρο. Με το θαμπό της βλέμμα στο άνοιγμα της πόρτας διέκρινε την σκιά του. Οι νιφάδες έπεφταν συνεχώς όλο και πιο μεγάλες, σκεπάζοντας αργά, μεθοδικά, ύπουλα, τα πάντα, το χθες, το σήμερα, το τώρα . . . .     Υστέρα από λίγες μέρες, όταν ο ήλιος έλιωσε τα χιόνια, φάνηκε το χώμα μαυρισμένο, λασπωμένο, βούρκος… ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Προσαρμογή  από το πρωτότυπο που δημοσιεύτηκε στο 2ο φύλλο του ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΣΚΟΠΕΥΤΗ,  Ιούνιος 1966. 19/1/2021  
Φελλός,  Καλυβάρι,  Άνω Βαρίδι...
Γράφει ο Ι.Π.- Άλκης     Η μέρα μας άρχισε με τους καλύτερους οιωνούς. Ζέστη, λίγο αεράκι και όλοι μας κεφάτοι. Ξεκινήσαμε από το Ξενοδοχείο στο Μπατσί που έμενε ο φίλος μου ο Ν.Ν. με την οικογένειά του, σύζυγο και τρία παιδιά. Είχαν έρθει από την Ελβετία για 15θήμερες διακοπές στην πατρίδα.
Βάδιζα για Λειβάδιζα: στις άγν...
Του Διαμαντή Μπασαντή Απομεσήμερο την εποχή της πανδημίας και της ερημίας. Απομεσήμερο μια μέρας πνιγμένης στο νοτιά και στην σκόνη. Απομεσήμερο και ξεκινήσαμε με τον καθηγητή Γιάννη Τριδήμα "για τα μέρη που δεν υπάρχει καθημερινή και σχόλη" όπως κάποτε έγραψε ο Ελύτης. Ο λόγος για μια διαδρομή στην ξεχασμένη κι άγνωστη πια σε όλους Ράχη της Λειβάδιζας. ταματήσαμε το αυτοκίνητο στα ενδιάμεσα του χωματόδρομου που πάει για την άγνωστη στη συντριπτική πλειοψηφία των ανδριωτών Λειβάδιζα. Οικισμός ξεχασμένος λίγων σπιτιών κι ακόμα λιγότερων κατοίκων. Εμείς την μάθαμε από τις αναφορές στον Άγιο Συμεών, την εκκλησιά του οικισμού, που κάθε χρόνο  τον λειτουργούν οι λίγοι κάτοικοι της περιοχής κι ο παπα-Παναγιώτης για να θυμίζουν σε όλους μας πως υπάρχουν...   
Πρωτοχρονιά, μακριά από τους «...
Το νεοκλασικό Βούλγαρη που ο Δημήτρης Γιαννίσης ως δήμαρχος αγόρασε πριν 18 χρόνια φρόντισε με την επιστροφή του στο κοινά του νησιού ως αντιδήμαρχος να το αναδείξει δείχνοντας πως η νέα διοίκηση ήρθε αποφασισμένη να κάνει έργο παντού. Ο νέος φωτισμός δείχνει μια άλλη νοοτροπία. Με εντυπωσιακά lend στα παράθυρα και τις πόρτες και το εσωτερικό μπαλκόνι της εισόδου. Η Άνδρος απέκτησε ένα δημαρχείο πρότυπο πλέον. Η παλιά εγκατάλειψη και φθορά ξεπεράστηκε. 
Το τελευταίο βαπόρι του 2020 α...
Συνήθως γράφουμε για το πρώτο καράβι της νέας χρονιάς που έρχεται στην Άνδρο. Αυτό θα κάνουμε κι εφέτος. Όμως λίγο αργότερα. Μόνο που θα ξεκινήσουμε λίγο πιο πριν αυτή τη φορά. Από το τελευταίο καράβι που έφυγε από την Άνδρο κι έφτασε στη Ραφήνα - το ουσιαστικό επίνειο του νησιού μας - φορτωμένο με τις αναμνήσεις μιας δύσκολης χρονιάς και με τις γλυκιές ελπίδες της νέας χρονιάς. Ξεκινάμε το πρώτο ρεπορτάζ του νέου χρόνου λοιπόν από το βράδυ της παραμονής της πρωτοχρονιάς. Ένα εντελώς διαφορετικό βράδυ από όσα ξέραμε γι' αυτή τη βραδιά μέχρι σήμερα. Κι επιχειρούμε να την γλυκάνουμε με τον δικό μας τρόπο στο ΕΝ ΑΝΔΡΩ
Χριστουγεννιάτικες ιστορίες...
Του Διαμαντή Μπασαντή Μια αναδρομή, μέρες που είναι, στο χτες. Μια μικρή αποτίμηση. Δρόμοι παλιοί, φίλοι αξέχαστοι, διαδρομές μακρινές, που μας έφεραν μέχρι εδώ. Να αγναντεύουμε το πέλαγος και να θυμόμαστε. Ζω για να θυμάμαι, έγραφε ο Μαρκές. Ζούμε μέσα από τις μνήμες το σήμερα. Μπροστά στο πέλαγος που απλώνει ανάμεσα στα νησιά και στο ξημέρωμα μιας άλλης μέρας. Και ταξιδεύουμε ακόμα... Χριστούγεννα αύριο. Η μνήμη μακραίνει. Γυρεύει να πάρει πίσω τον καιρό. Να τρέξει για λίγες στιγμές διαδρομές σε άλλους τόπους, να διαγράψει τροχιές σε ηλικίες μακρινές. Στους παιδικούς δρόμους μιας χωματένιας Αθήνας. Στις ενήλικες όχθες ενός μελαγχολικού Τάμεση. Στα μοναχικά γράμματα του Αντρέα από το Βερολίνο σε μια άλλη πόλη του βορρά.