Λαμπερό πρωινό στην Άνδρο. Ο ήλιος ξεπροβάλει από τη θάλασσα με χρώματα "εκκωφαντικά": κίτρινο, κόκκινο, γκρίζο μαύρο. Η Χώρα της Άνδρου νωχελική και σκοτεινή. Και στο βάθος αριστερά της εικόνας, μας καλημερίζει η... Ικαρία! Διακρίνεται ανάγλυφα η οροσειρά του Αιθέρα. Πάνω από 50 μίλια απόσταση. Σε πόσα μέρη του κόσμου μπορείς να έχεις τέτοια διαφάνεια; Στην Αμερική η ορατότητα τις καλές μέρες ήταν 30-35 μίλια από τους αείμνηστους Δίδυμους Πύργους. Εδώ αρκεί να πάρεις τον καφέ και να βγεις στη βεράντα καλημερίζοντας την μισοσκότεινη Χώρα, το χρυσοκόκκινο Αιγαίο και το νησί του Ικάρου στο βάθος. Ορατότητα 50-55 μίλια! Είναι μερικές φορές πολύ εντυπωσιακά και όμορφα όταν χαράζει στο Αιγαίο...

Ταξιδιωτικό οδοιπορικό - Διαμαντής Μπασαντής Αρμενιστής και Γιαλισκάρι Ικαρίας δύο άκρες που μοιάζει να ταξιδεύουν βόρεια στο ορθάνοικτο Ικάριο πέλαγος. Βράχος η Ικαρία στη θάλασσα. Σαν την Άνδρο, που είναι απέναντί της στην άλλη άκρη του κεντρικού Αιγαίου. Δύο νησιά αντικριστά. Το ένα βλέπει το άλλο όταν βοηθά ο καιρός και η μέρα. Ένα νησί αλλού πιο πράσινο κι αλλού πιο πέτρινο. Λίγο πιο μεγάλο και πιο φτωχό νησί, αλλά πολύ πιο συλλογικό και ανοιχτόκαρδο. Ένα νησί με ξενιτεμένους και με ναυτικούς! Οι ρυθμοί του είναι πιο αργοί, αλλά και πιο ήσυχοι. Κάθε τόπος και οι ιδιορρυθμίες του. Κάθε νησί κι ένας κόσμος με τα κοινά του και τα διαφορετικά του από το άλλο... 

Του Διαμαντή Μπασαντή  Ναι, ήταν η Άνδρος!!! Ήταν τα βουνά της Άνδρου. Και πίσω τους ένας κοκκινο-ροζ ήλιος, σαν κραγιόν όμορφης γυναίκας, αποτύπωνε στον ορίζοντα το γκρίζο σχήμα των βουνών της. Ήταν το πιο κόκκινο δειλινό του Αιγαίου με το είδωλο του ήλιου να σβήνει πίσω από την Άνδρο! Η Άνδρος είναι μέρος του σκηνικού ενός από τα πιο διάσημα κόκκινα δειλινά του Αιγαίου, του Νας της Ικαρίας! Όπως και η Ίος είναι μέρος του σκηνικού ενός από τα πιο διάσημα χρυσά δειλινά του κόσμου, της Οίας της Σαντορίνης.

Ταξιδιωτικό: Διαμαντής Μπασαντής Το Aqua Blue μπαίνει με το ξημέρωμα στο λιμάνι του Εύδηλου...  Όταν επιβιβαστήκαμε στο Aqua Blue στην Άνδρο για την Ικαρία δεν ξέραμε πολλά για το πλοίο που θα μάς πήγαινε. Και ξέραμε μερικά πράγματα από την Ικαρία ενός ατέλειωτου παιδικού καλοκαιριού που περάσαμε εκεί πριν δεκαετίες. Τουτέστιν ελάχιστα. Η Ικαρία εκείνου του ενάμιση μήνα των 12 χρόνων έχει πια πολύ αλλάξει. Πως θα μας φαινόταν αυτή η ξαφνική επιστροφή στην παιδική ηλικία; Πως θα φαινόταν στον γιό μου που πήγαινε για πρώτη φορά ακολουθώντας τις μνήμες του πατέρα του; Πως θα ήταν το ταξίδι μέχρι εκεί με αυτό το μεγάλο επιβλητικό πλοίο που γέμιζε όλο το Γαύριο;

Ανάγκη από… relax δεν έχουν μόνο οι άνθρωποι, αλλά όλα τα ζωντανά της γης…

Του Διαμαντή Μπασαντή Μπατσί. Ανάμεσα στα πολλά ωραία πλεούμενα που είναι απλωμένα στις προβλήτες του καλοκαιριού ένα ξεχωρίζει. Δεν είναι για τον πλούτο του. Δεν είναι για το μέγεθος. Δεν είναι για ισχύ του. Είναι για το μεράκι του. Ξύλινο. Καλοβαμένο. Καλοφινιρισμένο. Παλιό καΐκι. Από εκείνα τα ψαράδικα που έσκιζαν και σκίζουν τις θάλασσες μας δεκαετίες. Με μια μηχανή. Και πολύ θάρρος κι αγάπη...

Ολόφωτη η μεγάλη εκκλησιά της Παναγιάς στη Χώρα. Γιορτάζει η Παναγιά του Αιγαίου απόψε στην Άνδρο και στα άλλα Κυκλαδονήσια. Γιορτάζει η Μεγαλόχαρη της διπλανής Τήνου. Προχτές σε μια συνέντευξη σε δίκτυο της Αθήνας μια συνάδελφος με ρώτησε:"Έχετε Παναγιά στην Άνδρο;". "Μόνο μια;" απάντησα. Στη Χώρα θυμάμαι τρεις, στο Πάνω Κάστρο, το μοναστήρι της Παναχράντου και ακόμα μια στον Αμολόχο. Είναι η ανάγκη για ελπίδα και παρηγόρια" κατέληξα. "Καλή Παναγιά" μου απάντησε γελαστά... 

Του Διαμαντή Μπασαντή Μια περιδιάβαση αυτές τις γιορτινές μέρες στην ιστορία της Άνδρου μέσα από το παιχνίδι και τα μάτια των παιδιών. Ήρθαν, λοιπόν, τα παιδιά στην Άνδρο. Κι άρχισαν να την ερευνούν, να την εξερευνούν, να την απολαμβάνουν. Άρχισαν να των ψηλαφίζουν. Να ανεβαίνουν, να κατεβαίνουν. Και να σκαρφαλώνουν στα μνημεία και στην ιστορία της. Μπορεί να μην την ξέρουν. Όμως τους κάνει εντύπωση. Και με τον τρόπο τους την βιώνουν. Σωματικά και εμπειρικά. Μέχρι κάποτε να την βιώσουν και πνευματικά. Το πνεύμα ακολουθεί. Προηγείται η σωματική επαφή. Ακόμα και με την ιστορία. Στην πρώτη λοιπόν φωτογραφία τρεις νέες κοπέλες σκαρφαλώνουν πάνω στον Αφανή Ναύτη, έργο του σπουδαίου Κορθιανού γλύπτη Μ. Τόμπρου, που από το 1957 μέχρι σήμερα συμβολίζει ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας του νησιού. Για τις τρεις νέες κοπέλες, για την ώρα, είναι μια κορυφή για να την ανέβουν. Να την κατακτήσουν εμπειρικά. Αύριο μπορεί να γίνει από σύμβολο σκαρφαλώματος σύμβολο αναφοράς της ιστορίας του τόπου τους. Προς το παρόν χαίρονται την στιγμή (φωτ. Εν Άνδρω).  Άλλη μια στιγμή σωματικής επαφής με την ιστορία του νησιού. Τρία παιδιά (δύο κορίτσια κι ένα αγόρι) κατεβαίνουν, αφού πριν σκαρφάλωσαν στον κάστρο του Μαρίνου Δάνδολου. Μπορεί να μην τον έχουν ακούσει. Μπορεί να μην ξέρουν πως η ιστορία του ξεκινά τον 13ο αιώνα. Όμως σκαρφάλωσαν πάνω του. Περπάτησαν στην ιστορία του. Και στην ιστορία μας. Κι αύριο όταν μάθουν θα θυμούνται πως κάποτε παιδιά σκαρφάλωσαν κι έπαιξαν με την ιστορία ενός τόπου. Πρώτα ζεις ως παιδί την ιστορία και μετά την κατανοείς (αν την κατανοείς) ως μεγάλος (φωτ. Εν Άνδρω). Τέλος χρόνου. Τέλος παιχνιδιού. Τα παιδιά κατεβαίνουν από το πέτρινο ημιτελές γεφυράκι που ενώνει το Κάτω Κάστρο με το Μέσα Κάστρο. Που ενώνει το χτες με το σήμερα. Που ενώνει τα παιδιά με το αύριο. Που ενώνει το Πάσχα με τις καθημερινές. Δίπλα μου ο μικρός λέει: "τι ωραίο θα ήταν αν είχαν ανακατασκευάσει μέρος του Κάστρου. Η Άνδρος θα έδειχνε πολύ καλύτερη." Κάπου εκεί σκεφτόμαστε: Ο μικρός το σκέφτηκε. Κανένας άλλος γιατί δεν το σκέφτηκε; Κι αν δεν ήταν ένας παλαιός δήμαρχος - πριν χρόνια - και δεν είχε συντηρήσει το γεφυράκι ούτε αυτό θα υπήρχε. Και η Άνδρος θα είχε χάσει κάτι από την γοητεία και την ιστορία της. Θα είχε χάσει ένα ακόμα μνημείο εξαφανίζοντας τα ίχνη της. Υποβαθμίζοντας την ιστορία της, χάνοντας τις μνήμες της... (φωτ. Εν Άνδρω).    

Ένα χιλιόμετρο υψόμετρο από την θάλασσα νεφοσκεπής Κουβάρα δεσπόζει πάνω από την Άνδρο. Λίγο πιο κάτω η οροσειρά του Πετάλου. Εφέτος τα χιόνια και οι βροχές πότισαν για τα καλά τον ξεραμένο, από τις προηγούμενες άνυδρες χρονιές, τόπο. Ένα μικρό οδοιπορικό στην Άνδρο, την Υδρούσα. Ένα μικρό οδοιπορικό στην ποίηση ενός νησιού, μερικές αναφορές στην ποιήση μιας χώρας και στην μοναδική μουσική κληρονομιά του αιώνα που πέρασε. Θα ταξιδέψουμε στα νερά της Άνδρου και στο τέλος αφού έχουμε γεμίσει νερό τις αισθήσεις μας ας κοιτάξουμε προς το μέλλον που μπορεί να φέρει κάποια στιγμή ξηρασία στον δύσκολο αυτό τόπο. Κι ας ανακράζουμε μαζί με τον μεγάλο ανδριώτη ποιητή: "Άνδρος Υδρούσα Χαίρε". (φωτ. Εν Άνδρω).