Πρωινό. Ώρα 6:45'. 1η Οκτωβρίου 2019. Νυσταγμένος σηκώνομαι από το κρεβάτι, καθώς το πρώτο φως μπαίνει από την τζαμένια μπαλκονόπορτα. Ρίχνω μια αφηρημένη ματιά εξώ και... μένω άναυδος. Ένα απίστευτος ουρανός σε όλες τις βαθειές αποχρώσεις του κοκκινοκίτρινου κι μια θάλασσα σε όλες τις νυχτερινές αποχρώσεις του σκοτεινού μπλε. Και η Άνδρος χαμηλά ακόμα σκοτεινή με τα νυχτερινά φώτα αναμένα. Μέχρι εδώ όλα όμορφα και καλά και γνωστά. Αυτό είναι το Αιγαίο αυτήν την υπέροχη εποχή των φθινοπωρινών χρωμάτων.

Ο Frank πάτησε στην κορυφή. Μια φιγούρα στην άκρη του μονοπατιού στη μέση του ερειπιώνα! Με φόντο τον ουρανό. Η πορεία του ανθρώπου που τον ωθεί ψηλά. Στην ανάταση. Στη ζωή που λάμπει στο απέραντο γαλάζιο της μέρας κάτω από τον θόλο του ουρανού. "Ναοί στο σχήμα του ουρανού" έγραψε κάποτε ο Ελύτης.

Λαμπερό πρωινό στην Άνδρο. Ο ήλιος ξεπροβάλει από τη θάλασσα με χρώματα "εκκωφαντικά": κίτρινο, κόκκινο, γκρίζο μαύρο. Η Χώρα της Άνδρου νωχελική και σκοτεινή. Και στο βάθος αριστερά της εικόνας, μας καλημερίζει η... Ικαρία! Διακρίνεται ανάγλυφα η οροσειρά του Αιθέρα. Πάνω από 50 μίλια απόσταση. Σε πόσα μέρη του κόσμου μπορείς να έχεις τέτοια διαφάνεια; Στην Αμερική η ορατότητα τις καλές μέρες ήταν 30-35 μίλια από τους αείμνηστους Δίδυμους Πύργους. Εδώ αρκεί να πάρεις τον καφέ και να βγεις στη βεράντα καλημερίζοντας την μισοσκότεινη Χώρα, το χρυσοκόκκινο Αιγαίο και το νησί του Ικάρου στο βάθος. Ορατότητα 50-55 μίλια! Είναι μερικές φορές πολύ εντυπωσιακά και όμορφα όταν χαράζει στο Αιγαίο...

Ταξιδιωτικό οδοιπορικό - Διαμαντής Μπασαντής Αρμενιστής και Γιαλισκάρι Ικαρίας δύο άκρες που μοιάζει να ταξιδεύουν βόρεια στο ορθάνοικτο Ικάριο πέλαγος. Βράχος η Ικαρία στη θάλασσα. Σαν την Άνδρο, που είναι απέναντί της στην άλλη άκρη του κεντρικού Αιγαίου. Δύο νησιά αντικριστά. Το ένα βλέπει το άλλο όταν βοηθά ο καιρός και η μέρα. Ένα νησί αλλού πιο πράσινο κι αλλού πιο πέτρινο. Λίγο πιο μεγάλο και πιο φτωχό νησί, αλλά πολύ πιο συλλογικό και ανοιχτόκαρδο. Ένα νησί με ξενιτεμένους και με ναυτικούς! Οι ρυθμοί του είναι πιο αργοί, αλλά και πιο ήσυχοι. Κάθε τόπος και οι ιδιορρυθμίες του. Κάθε νησί κι ένας κόσμος με τα κοινά του και τα διαφορετικά του από το άλλο... 

Του Διαμαντή Μπασαντή  Ναι, ήταν η Άνδρος!!! Ήταν τα βουνά της Άνδρου. Και πίσω τους ένας κοκκινο-ροζ ήλιος, σαν κραγιόν όμορφης γυναίκας, αποτύπωνε στον ορίζοντα το γκρίζο σχήμα των βουνών της. Ήταν το πιο κόκκινο δειλινό του Αιγαίου με το είδωλο του ήλιου να σβήνει πίσω από την Άνδρο! Η Άνδρος είναι μέρος του σκηνικού ενός από τα πιο διάσημα κόκκινα δειλινά του Αιγαίου, του Νας της Ικαρίας! Όπως και η Ίος είναι μέρος του σκηνικού ενός από τα πιο διάσημα χρυσά δειλινά του κόσμου, της Οίας της Σαντορίνης.

Ταξιδιωτικό: Διαμαντής Μπασαντής Το Aqua Blue μπαίνει με το ξημέρωμα στο λιμάνι του Εύδηλου...  Όταν επιβιβαστήκαμε στο Aqua Blue στην Άνδρο για την Ικαρία δεν ξέραμε πολλά για το πλοίο που θα μάς πήγαινε. Και ξέραμε μερικά πράγματα από την Ικαρία ενός ατέλειωτου παιδικού καλοκαιριού που περάσαμε εκεί πριν δεκαετίες. Τουτέστιν ελάχιστα. Η Ικαρία εκείνου του ενάμιση μήνα των 12 χρόνων έχει πια πολύ αλλάξει. Πως θα μας φαινόταν αυτή η ξαφνική επιστροφή στην παιδική ηλικία; Πως θα φαινόταν στον γιό μου που πήγαινε για πρώτη φορά ακολουθώντας τις μνήμες του πατέρα του; Πως θα ήταν το ταξίδι μέχρι εκεί με αυτό το μεγάλο επιβλητικό πλοίο που γέμιζε όλο το Γαύριο;

Ανάγκη από… relax δεν έχουν μόνο οι άνθρωποι, αλλά όλα τα ζωντανά της γης…

Του Διαμαντή Μπασαντή Μπατσί. Ανάμεσα στα πολλά ωραία πλεούμενα που είναι απλωμένα στις προβλήτες του καλοκαιριού ένα ξεχωρίζει. Δεν είναι για τον πλούτο του. Δεν είναι για το μέγεθος. Δεν είναι για ισχύ του. Είναι για το μεράκι του. Ξύλινο. Καλοβαμένο. Καλοφινιρισμένο. Παλιό καΐκι. Από εκείνα τα ψαράδικα που έσκιζαν και σκίζουν τις θάλασσες μας δεκαετίες. Με μια μηχανή. Και πολύ θάρρος κι αγάπη...

Ολόφωτη η μεγάλη εκκλησιά της Παναγιάς στη Χώρα. Γιορτάζει η Παναγιά του Αιγαίου απόψε στην Άνδρο και στα άλλα Κυκλαδονήσια. Γιορτάζει η Μεγαλόχαρη της διπλανής Τήνου. Προχτές σε μια συνέντευξη σε δίκτυο της Αθήνας μια συνάδελφος με ρώτησε:"Έχετε Παναγιά στην Άνδρο;". "Μόνο μια;" απάντησα. Στη Χώρα θυμάμαι τρεις, στο Πάνω Κάστρο, το μοναστήρι της Παναχράντου και ακόμα μια στον Αμολόχο. Είναι η ανάγκη για ελπίδα και παρηγόρια" κατέληξα. "Καλή Παναγιά" μου απάντησε γελαστά...