ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΑ - ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ - ΕΝ ΑΝΔΡΩ Στιγμιότυπο από το μεγαλύτερο πανηγύρι της Άνδρου στην Άρνη.   Εκεί που ανταμώνουμε και γινόμαστε ένα Της Τασούλας Επτακοίλη Κάθε καλοκαίρι, η αρχή γίνεται με τον Αη Γιάννη τον Κλήδονα, στις 24 Ιουνίου. Εκείνη τη μέρα, σύμφωνα με την παράδοση, στις γειτονιές των πόλεων και στις πλατείες των χωριών ανάβουν μεγάλες φωτιές. Και όλοι οι παρευρισκόμενοι περνούν τρεις φορές πάνω από τις φλόγες –διαδικασία εξαγνιστική ήδη από την αρχαιότητα–, για να αφήσουν πίσω τους καθετί κακό… Μέχρι το φθινόπωρο, σε όλη την Ελλάδα, ακολουθεί μια μακρά σειρά πανηγυριών, τα οποία συγκαταλέγονται στα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία της άυλης πολιτισμικής κληρονομιάς μας και της συλλογικής μας ταυτότητας. Ειδικά η γιορτή του Δεκαπενταύγουστου προσθέτει μερικές από τις πιο όμορφες ψηφίδες στο πολύχρωμο μωσαϊκό των πανηγυριών μας· από την Τήνο, την Ολυμπο της Καρπάθου και την Κέρκυρα μέχρι τη Σαμαρίνα της Μακεδονίας, τους Καλαρρύτες της Ηπείρου και την Τεγέα της Πελοποννήσου. Πανηγύρι Μακροταντάλου στο Βαρίδι της Άνδρου Κάθε τόπος, κι άλλος τρόπος για να τιμηθεί η Θεοτόκος. Στον περίβολο της Παναγίας της Πορταΐτισσας στην Αστυπάλαια, την παραμονή, μετά τον εσπερινό, στήνεται γλέντι με λαούτα και βιολιά και ανήμερα μαγειρεύεται το «Λαμπριανό», αρνί ή κατσίκι γεμιστό με ρύζι. Στο αντίστοιχο πανηγύρι στην Αγιάσο της Λέσβου, πολλοί από τους προσκυνητές περπατούν 25 χιλιόμετρα από την πόλη της Μυτιλήνης για να φτάσουν στην εκκλησία. Στη Σάμο σερβίρεται η «γιορτή», ένα έδεσμα με κατσίκι, σιτάρι και κρεμμύδια, τα οποία σιγομαγειρεύονται όλη τη νύχτα. Στην Παναγιά της Καστριανή, στην Τζια, φτιάχνουν το παραδοσιακό πατατάτο, δηλαδή κοκκινιστό κρέας με πατάτες. Ενώ το γλέντι για την «Ξυλοπαναγιά», στη Σέριφο, διαρκεί τρεις ολόκληρες ημέρες. Η παράδοση, μάλιστα, αναφέρει ότι όποιο ζευγάρι ανοίξει πρώτο τον χορό γύρω από τη μεγάλη ελιά της εκκλησίας θα παντρευτεί μέσα στον επόμενο χρόνο. Στιγμιότυπο από το πανηγύρι της Πίσω Μεριάς στο Κόρθι της Άνδρου  Και ο κατάλογος μοιάζει να μην έχει τέλος. «Ειδικά τα πανηγύρια του Αιγαίου είναι πάρα πολλά, μια και μιλάμε για εξήντα κατοικημένα νησιά, με 10.000 και πλέον εκκλησίες και ξωκκλήσια. Ως δρώμενα συμπυκνώνουν τόση ζωή και τόσο πολιτισμό όσο καμία άλλη κοινωνική εκδήλωση. Ο εκκλησιασμός, η μουσική, το τραγούδι, ο χορός και το φαγοπότι είναι αναπόσπαστα στοιχεία μιας τελετουργίας στην οποία συμμετέχει όλη η κοινότητα. Γέροι και νέοι, άντρες, γυναίκες και παιδιά παίρνουν μέρος στο γλέντι για να διασκεδάσουν, να χαρούν, να ξεφαντώσουν και να βιώσουν όλοι μαζί την ενότητα και τη συνοχή τους ως μέλη ενός ενιαίου κοινωνικού συνόλου. Η εμπειρία ενός πανηγυριού μετατρέπεται σε γνωριμία με έναν κόσμο ολάκερο· εδώ μπορεί κανείς να βρει τον δρόμο για να αποκαλύψει την ψυχή κάθε τόπου», λέει στην «K» ο Γιώργος Πίττας, συγγραφέας του βιβλίου «Πανηγύρια στο Αιγαίο». Από το πανηγύρι Καπαριάς στην Άνδρο Από τα δεκάδες πανηγύρια που έχει ο ίδιος επισκεφθεί, ποια ξεχωρίζει; Ποια σκέφτεται με μεγαλύτερη νοσταλγία; «Της Αγίας Παρασκευής στην Αρκεσίνη της Αμοργού –το πιο εντυπωσιακό των Κυκλάδων–, όπου μαγειρεύεται πατατάτο σε τριάντα καζάνια για 3.000 πιστούς, και του Προφήτη Ηλία στη Σίφνο, στην κορυφή του ψηλότερου βουνού του νησιού, σ’ ένα τοπίο όπου σου κόβεται η ανάσα. Τέλος, όλα τα αυγουστιάτικα πανηγύρια της Ικαρίας, που γίνονται μέσα σε λαγκαδιές και όπου συμμετέχουν εκατοντάδες σεληνιασμένοι πανηγυριστές!».  Πόσο «ζωντανά» είναι; Πέρα από τη σύνδεση με το παρελθόν, με την παράδοση και τα έθιμα της χώρας μας, πόσο ζωντανά είναι σήμερα τα πανηγύρια και πόσο «άτρωτα» απέναντι στις κοσμοϊστορικές αλλαγές που έχουν συμβεί στην ελληνική ύπαιθρο τις τελευταίες δεκαετίες; «Τα πανηγύρια ζουν και βασιλεύουν, με τη συμμετοχή ιδιαίτερα των νέων που, σε πείσμα των καιρών, ανακαλύπτουν “τη ζωή μαζί με τους άλλους”, βλέπουν ότι σ’ αυτά τα έσχατα υπολείμματα αυθεντικής κοινοτικής ζωής ίσως μπορέσουν να βρουν κάποιες απαντήσεις στα αδιέξοδα του σύγχρονου πολιτισμού μας», απαντά ο κ. Πίττας. Από το πανηγύρι της Κατάκοιλου στην Άνδρο. Ο συνθέτης και καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Σερρών, Γιώργος Ανδρέου, δεν είναι το ίδιο αισιόδοξος. Για εκείνον, όταν μιλάμε για τα πανηγύρια, πρέπει να χρησιμοποιούμε χρόνους παρελθοντικούς. «Το πανηγύρι υπήρξε η κεντρική γιορτή της ενιαίας κοινότητας, μιας ομάδας με κοινή πεποίθηση πως η αναγκαιότητα της τελετής ήταν συγχρόνως και επιβεβαίωση της ενότητάς της. Τα “κουρμπάνια” (πάντα με την αφορμή μιας θρησκευτικής επετείου) περιείχαν –ως δρώμενα– συμβολισμούς πανάρχαιους: Το φαγητό, που συχνά ήταν ένας πολτός από κρέατα, δημητριακά και λαχανικά τα οποία έβραζαν ώρες μαζί (η προέλευσή τους με βεβαιότητα είναι προχριστιανική), συμβολίζοντας την ενότητα της φύσης, μια και η βρώση της είναι συγχρόνως ευχαριστία και άσκηση επιβίωσης. Τον χορό, που θεραπεύει το σώμα οδηγώντας το στην ανάληψη, στη μέθεξη μιας πειστικής υπαρξιακής απάντησης στο μέγα αίνιγμα του θανάτου», επισημαίνει. «Ολα αυτά, φυσικά, με τη συνδρομή της μουσικής, που μπορεί να αρθρώσει τα άρρητα, να δωρίσει ρυθμό και μελωδία στην ιστόρηση τραγουδιών συμπαντικής αναφοράς. Οταν όμως η κοινότητα διαιρέθηκε σε αλληλοσυγκρουόμενα υποσύνολα, το πανηγύρι κατέληξε τηλεοπτικό πρωινάδικο…».   Τα «αστικά» πανηγύρια της νεότερης γενιάς που ψάχνει τις ρίζες της Της Μαρίας Αθανασίου Εκατοντάδες νέοι άνθρωποι στη μέση της αρένας, πιασμένοι χέρι χέρι, σε έναν κύκλο που ξετυλίγεται σπειροειδώς μαγνητίζοντας το βλέμμα. Νεανικά χαμογελαστά πρόσωπα με μάτια που λάμπουν στροβιλίζονται ξέφρενα. Πριν από μερικές εβδομάδες, στην Τεχνόπολη, 5.000 άνθρωποι χόρεψαν και τραγούδησαν σε ένα μεγάλο πανηγύρι που στήθηκε με πρωτοβουλία της δημοφιλέστατης ινσταγκραμικής σελίδας Ρίζες (@rizesmas) – και τα βίντεο του οποίου ξεχειλίζουν σφρίγος, κέφι και ενέργεια. Από τον παραδοσιακό γάμο στο Συνετί της Άνδρου Το Ρίζες Φεστ διοργανώθηκε για πρώτη φορά τον περυσινό Σεπτέμβριο στη Θεσσαλονίκη. Μέσα σε μόλις 15 ημέρες από την ανακοίνωση του φεστιβάλ, 3.000 άτομα πήραν εισιτήρια και βρέθηκαν στο Sonik Arena σχηματίζοντας μια μεγάλη παρέα, που χόρευε ασταμάτητα για ώρες και τραγουδούσε παραδοσιακά τραγούδια από όλη την Ελλάδα, σε μια συλλογική εμπειρία που συνδύαζε μια μεταπανδημική ανάγκη για σύνδεση και μοίρασμα, και μια τάση για επιστροφή και επανασύνδεση με την παράδοση που γίνεται ολοένα και πιο εμφανής τα τελευταία χρόνια – και μπορεί και αυτή εν μέρει να συνδέεται με την πανδημία. Αυτό ίσως δεν αποτελεί έκπληξη, το προφίλ όμως του κοινού που συνέρρευσε στα δύο Ρίζες Φεστ ήταν απρόσμενο. «Γνωρίζαμε ότι οι άνθρωποι που ακολουθούν τον λογαριασμό είναι ηλικίας 25 έως 44 ετών κυρίως. Στα δύο φεστιβάλ, όμως, διαπιστώσαμε ότι ο μέσος όρος ηλικίας των παρευρισκομένων ήταν 20-22 ετών», λέει η Γεωργία Καρασαββίδου, μέλος της ομάδας Ρίζες. Νεαρόκοσμος που δεν θα περίμενε να δει κανείς σε ένα πανηγύρι, ειδικά στα πανηγύρια της επαρχίας ή σε αυτά που διοργανώνονται στις εξοχές της Αττικής. «Εχουμε διαπιστώσει πια ότι, λόγω της καραντίνας, υπήρξε σε όλους η ανάγκη επιστροφής στη φύση, στις ρίζες μας, στα χωριά μας», προσθέτει η Γεωργία.   Από το πανηγύρι στα Λάμυρα της Άνδρου Τι είναι όμως αυτό που πείθει τον νεαρόκοσμο, που σπάνια θα δει κανείς στην πίστα ή στις πλαστικές καρέκλες ενός χωριάτικου πανηγυριού, να γεμίσει την Τεχνόπολη και να σύρει τον χορό, δημιουργώντας μια τάση που παίρνει σιγά σιγά το όνομα «νέο» ή «αστικό» πανηγύρι; «Είναι ίσως ο τρόπος που γίνεται αυτό το πανηγύρι, γιατί στήνεται διαφορετικά από τα παραδοσιακά. Εχει έναν πιο συναυλιακό χαρακτήρα, υπάρχει σκηνή. Βέβαια, ταυτόχρονα φροντίζουμε πάντα να μένει χώρος για να μπορούν να χορεύουν. Η μουσική που παίζουμε, ο τρόπος που ενώνεται ο κόσμος είναι ακριβώς ίδιος με ένα πανηγύρι, η αίσθηση είναι ακριβώς ίδια με ένα πανηγύρι, αλλά θέλαμε να μην είναι φολκλόρ όλο αυτό, γιατί το φολκλόρ έχει πάρει αρνητική έννοια τα τελευταία χρόνια», εξηγεί η Γεωργία. Από το πανηγύρι στην Κατάκοιλο της Άνδρου. Ολο αυτό συνδυάζεται με μια επιστροφή στο παραδοσιακό τραγούδι τα τελευταία περίπου δέκα χρόνια, που έχουν αναδειχθεί πολλά συγκροτήματα νέων μουσικών με μεράκι και αγάπη για την παράδοση, οι οποίοι οργώνουν την ελληνική επαρχία κάνοντας συναυλίες που προσελκύουν νεαρές ηλικίες. Ο Τάσος Κοφοδήμος τραγουδά και παίζει λαούτο στο μουσικό σχήμα Γκιντίκι, το οποίο από το 2015 παίζει και πειραματίζεται με την παραδοσιακή μουσική. Ο Τάσος επιβεβαιώνει ότι υπάρχει μια επανασύνδεση των νέων με την παράδοση, κυρίως σε ό,τι αφορά «τους νέους που ζουν στις πόλεις, καθώς στα χωριά η σύνδεση με την παράδοση δεν χάθηκε σε τόσο μεγάλο βαθμό. Η αλήθεια είναι πως και εμείς έχουμε μείνει έκπληκτοι με την ανταπόκριση που έχει η σκηνή που βρισκόμαστε, πράγμα που επιβεβαιώνει πως η παράδοση είναι ένας ζωντανός οργανισμός και δεν εστιάζει σε ηλικίες και πρότυπα του παρελθόντος». Σημειώνει δε πως, παρότι η έννοια της «επιστροφής στις ρίζες μας» έχει γίνει ένα μέινστριμ σύνθημα, «κρύβει μια βαθύτερη αλήθεια που είναι καθαρά προσωπική. Ετσι, η νεότερη γενιά βρίσκει χώρο να εκφράσει τον εαυτό της μέσω της κατανόησης της παράδοσης, ανακαλύπτοντας καινοτόμα και σύγχρονα στοιχεία όσο εξερευνά το παρελθόν. Αλλωστε, σε αυτό βοήθησαν διάφοροι καλλιτέχνες που συνετέλεσαν στο να ξεπεράσουμε το ταμπού που υπήρχε σε σχέση με την παράδοση, ενσωματώνοντας, διακριτικά, στοιχεία αυτής στη σύγχρονη δημιουργία. Πλέον μπορούμε να μιλήσουμε για “αστικά πανηγύρια” που έχουν διαφορετική μορφή και αισθητική».  

Του ΔΙΑΜΑΝΤΗ ΜΠΑΣΑΝΤΗ Αν ρωτούσαν τι καινούριο έφερε ο Οιδίποδας Τύρανος, που ανέβασε ο Σίμος Κακάλας εφέτος το καλοκαίρι με τον Γιάννη Στάνκογλου στον ρόλο του Οιδίποδα, η απάντηση θα ήταν οι μάσκες!!! Όπως υπογραμμίζει και το δελτίο τύπου της παράστασης "ο σχεδιασμός των μασκών, που αποτελούν δομικό στοιχείο της παράστασης, είναι της Μάρθας Φωκά". Οι μάσκες λοιπόν που αποτελούσαν δομικό στοιχείο της αρχαίας τραγωδίας κατά την αρχαιότητα επιστρέφουν με την εφετινή παράσταση του Σ. Κακάλα και μάς μεταφέρουν στο πιο εξπρεσιονιστικό και μοντέρνο κάτι από την αρχαία αναφορά τους. 

ΑΝΤΙΓΟΝΗ του Ζαν Ανούιγ Σκηνοθεσία: Μαρία Πρωτόπαππα Τετάρτη 16 Αυγούστου, 21.00 Ανοιχτό Θέατρο Χώρας

Στο κατάμεστο Ανοιχτό Θέατρο Άνδρου ο Στέφανος Κορκολής παρουσίασε κομμάτια δικά του και ακούσματα που τον επηρέασαν μιας ολόκληρης 35ετίας. Στην κορυφή της ωριμότητας του ο εξαιρετικός συνθέτης και σπουδαίος βιρτουόζος του πιάνου επέλεξε αντιπροσωπευτικά αποσπάσματα από τις πιο γνωστές συνθέσεις και δίσκους του μπροστά σε ένα κοινό που έχει πλέον διαμορφωθεί γύρω από την μουσική του παρουσία. Καθόλου τυχαίο που το ακροατήριο αρκετές φορές συνόδεψε τα πιο μελωδικά τραγούδια του κι ακόμα περισσότερες ξεσηκώθηκε από τις ροκιές του... 

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ «Στα Όρια του Ρομαντισμού» Γιώργος Εμμανουήλ Λαζαρίδης (πιάνο) - Χρήστος Γρίμπας (βιολοντσέλο) Παρασκευή 11 Αυγούστου, στις 21.00 - Ανοιχτό Θέατρο Χώρας Το 9ο Διεθνές Φεστιβάλ Άνδρου παρουσιάζει την Παρασκευή 11 Αυγούστου στο Ανοιχτό Θέατρο Χώρας τη συναυλία κλασικής μουσικής με τον διεθνούς φήμης πιανίστα και συνθέτη Γιώργο Εμμανουήλ Λαζαρίδη, σε συνεργασία με τον καταξιωμένο βιολοντσελίστα της Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης, Χρήστο Γρίμπα: Δύο αχώριστοι φίλοι με παράδοση δεκάδων κοινών μουσικών εμφανίσεων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό κατά τα τελευταία 25 χρόνια, θα μαγέψουν για ακόμα μία φορά το κοινό τους με ένα μοναδικό αφιέρωμα στην μουσική του πρώιμου 20ου αιώνα. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει δύο εμβληματικά έργα υψηλών τεχνικών και ερμηνευτικών απαιτήσεων, από τους Sergei Rachmaninov και Modest Mussorgsky. Πρώτο μέρος, Σεργκέι Ραχμάνινοφ: σονάτα για πιάνο και βιολοντσέλο. Η διάσημη σονάτα του Σεργκέι Ραχμάνινοφ σε σολ ελάσσονα για τσέλο και πιάνο ολοκληρώθηκε το 1901. Ο Ραχμάνινοφ σύνθεσε έτσι τη σονάτα ώστε το πιάνο να μην είναι συμπληρωματικό του βιολοντέλου. Η εισαγωγή των θεμάτων γίνεται από το πιάνο, αλλά επεκτείνονται και απογειώνονται από το τσέλο. Ο Ραχμάνινοφ αφιέρωσε αυτό το έργο του στον Ανατόλι Μπραντούκοφ, ο οποίος έκανε την πρώτη εκτέλεσή του στη Μόσχα. Δεύτερο μέρος, Μοντέστ Μουζόργκσκι: Εικόνες Από Μία Έκθεση για σόλο πιάνο. Μια από τις πιο διάσημες συνθέσεις για πιάνο του Ρώσου συνθέτη Μοντέστ Μουζόργκσκι, με το τίτλο Εικόνες Από Μία Έκθεση για σόλο πιάνο. Η συγκεκριμένη μουσική σουίτα έγινε ιδιαίτερα γνωστή μέσα από ενορχηστρώσεις και διασκευές που πραγματοποιήθηκαν από πολλούς μουσικούς μέσα στο πέρασμα των χρόνων, με γνωστότερη ίσως την επανεκτέλεση του Γάλλου συνθέτη Μωρίς Ραβέλ. Μέσα από αυτή τη μουσική πανδαισία ο ακροατής θα έχει την δυνατότητα να περιηγηθεί σε μια γκαλερί με τα αφτιά του, αφού Μοντέστ Μουζόργκσκι χρησιμοποιεί τη μουσική ως πινέλο για να περιγράψει ηχητικά πίνακες ζωγραφικής.    ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ:ΓΕΝΙΚΗ ΕΙΣΟΔΟΣ  15  ΕΥΡΩ ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ WWW.TICKETSERVICES.GR Οι Καλλιτέχνες Ο Γιώργος - Εμμανουήλ Λαζαρίδης αποτελεί μια πολύπλευρα αναγνωρισμένη προσωπικότητα, με 30 χρόνια αδιάκοπης παρουσίας στην διεθνή μουσική σκηνή ως σολίστ, συνθέτης, παιδαγωγός και πρωτοπόρος στην ίδρυση και την εξέλιξη νέων πολιτιστικών δομών. Διανύει λαμπρή καριέρα που τον έχει οδηγήσει από τις ΗΠΑ και το Μεξικό, έως την Ευρώπη, την Αίγυπτο και τη Μέση Ανατολή, και σε μερικούς από τους πιο σημαντικούς συναυλιακούς χώρους οι Royal Albert Hall, Carnegie Hall, Wigmore Hall, Muzikverein, Kölner Philharmonie κα. Οι εκτελέσεις του χαρακτηρίζονται «υπεράνω σύγκρισης» (BBC Music Magazine, Adrian Jack) και «τόσο ξεχωριστές, που διατηρούν τη μοναδικότητά τους ακόμη και όταν σκεφτούμε σπουδαίες εκτελέσεις των Argerich, Horowitz, Brendel, Zimerman»  (Grammophone  Music Magazine).  Μέχρι σήμερα έχει δώσει εκατοντάδες συναυλίες σε διεθνή φεστιβάλ και σε μεγάλα μουσικά κέντρα όλου του κόσμου, ενώ έχει συμπράξει με κορυφαίες ορχήστρες, όπως η Φιλαρμονική της Αγίας Πετρούπολης, η Βασιλική Φιλαρμονική του Λονδίνου και πολλές άλλες. Έχει συνεργαστεί με διάσημους αρχιμουσικούς όπως οι Yuri Temirkanov, Neville Marriner,  Mikko Franck, Ingo Metzmacher, μεταξύ των οποίων συμπεριλαμβάνονται και σπουδαίοι Έλληνες μαέστροι, καθώς επίσης και παγκοσμίου φήμης σύνολα μουσικής δωματίου και καλλιτέχνες όπως ο Λεωνίδας Καβάκος, η Barbara Hendricks, ο Michael Tilson Thomas, ο Δημήτρης Σγούρος, η Μαρία Φαραντούρη κ.α. Ο Γιώργος Λαζαρίδης έχει παραδώσει σεμινάρια σε πανεπιστήμια της Αγγλίας, των Ηνωμένων Πολιτειών, της Ισπανίας, της Μαλαισίας κ.α., ενώ έχει προσκληθεί ως μέλος κριτικών επιτροπών σε διεθνείς διαγωνισμούς πιάνου, όπως ο διαγωνισμοί Maria Callas, Gina Bachauer, Sussex International. Ιδρυτικό μέλος της διεθνούς μουσικής κοινότητας ‘Μουσικό Χωριό’, της κοινωνίας καλλιτεχνών για την ειρήνη ‘ADAP’, ο Γιώργος Λαζαρίδης διετέλεσε επίσης Καλλιτεχνικός Διευθυντής στο τμήμα μουσικών εκδηλώσεων του Φεστιβάλ Δημητρίων από το 2011 ως το 2013, καθώς και Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Οργανισμού Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης από τον Σεπτέμβριο του 2010 μέχρι τον Δεκέμβριο του 2018, όπου πρωτοστάτησε στην ίδρυση σημαντικών θεσμών, όπως η Συμφωνική Ορχήστρα Νέων ‘MOYSA’ και το Διεθνές Φεστιβάλ Παιδικών και Νεανικών Χορωδιών ΟΜΜΘ. Διετέλεσε διευθυντής του Κρατικού Ωδείου και είναι καθηγητής στο Τμήμα Μουσικής Επιστήμης και Τέχνης του Πανεπιστημίου Μακεδονίας. O Χρήστος Γρίμπας σπούδασε βιολοντσέλο και αποφοίτησε με άριστα από το Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης. Πραγματοποίησε ανώτερες μουσικές σπουδές στην Ακαδημία Τεχνών του Βερολίνου, κοντά στον καθηγητή Markus Niykos και ολοκλήρωσε  με άριστα τις μεταπτυχιακές σπουδές του στην Ακαδημία Μουσικής του Έσσεν, κοντά στον καθηγητή Vladimir Mendelssohn. Έχει κερδίσει πολλά βραβεία σε Πανελλήνιους διαγωνισμούς, έκανε ατομικά ρεσιτάλ και συναυλίες μουσικής δωματίου σε πολλές χώρες της Ευρώπης, ενώ έχει συχνά συνεργαστεί με προσωπικότητες όπως ο Vladimir Mendelssohn, η Anna Nachaeva, τον Shimizu Takashi και ο Γ.Ε.Λαζαρίδης. Ως σολίστ, έχει συμπράξει με την Κρατική και τη Δημοτική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης, με τη Δημοτική ορχήστρα Αθηνών, τη Συμφωνική της Σόφιας, με τη Φιλαρμονική του Teplice και με τη Συμφωνική του Karlovy Vari  στην Τσεχία κ.α.   Το 2001 ηχογράφησε το 1ο Κονσέρτο του Bohuslav Martinu σε πρώτη πανελλήνια εκτέλεση με την Συμφωνική Ορχήστρα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας ενώ το 2014 ηχογράφησε, σε απευθείας μετάδοση από την ΕΡΤ, το τριπλό κονσέρτο του ίδιου συνθέτη για βιολί, βιολοντσέλο και πιάνο. Το 2012 ηχογράφησε τις συμφωνίες αρ.39 και 40 του W.A.Mozart σε μεταγραφή για κουαρτέτο με πιάνο, για την EBU. Το 2018, ηχογράφησε το κονσέρτο για βιολοντσέλο και big-band του Friedrich Gulda, με τα μουσικά σύνολα της ΕΡΤ. Ο Χρίστος Γρίμπας, είναι ιδρυτικό μέλος του Transcription Ensemble, το οποίο εμφανίστηκε πρόσφατα στην Tate Gallerie στο Λονδίνο, στο μουσείο Reina Sofia στη Μαδρίτη, στο Κρατικό Μουσείο Manege στην Αγία Πετρούπολη, στο Ίδρυμα Ελληνικού Πολιτισμού στην Οδησσό κ.α. Παράλληλα έχει αναπτύξει έντονη εκπαιδευτική δραστηριότητα συμμετέχοντας σε προγράμματα της Ελληνικής Πρεσβείας του Βερολίνου και του Υπουργείου Εξωτερικών. Είναι μόνιμο μέλος της Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης απο το 2002.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ Ο ΤΥΧΑΙΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΝΟΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ του ΝΤΑΡΙΟ ΦΟ 

“Στα μονοπάτια της όπερας” Φιλαρμονική ΜΟΥ.Σ.Α.  Κυριακή 6 Αυγούστου 2023 στις 21.00 

  ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ  «Παλιοί Φίλοι-Πρώτες Εικόνες» Αφιέρωμα στις πρώτες ταινίες μικρού μήκους σημαντικών Ελλήνων σκηνοθετών Επιμέλεια Παντελής Βούλγαρης Πέμπτη 3- Παρασκευή 4- Σάββατο 5 Αυγούστου 2023

   Η Χορωδία Δωματίου Κοζάνης και η Μικτή Χορωδία ΜΟΥ.Σ.Α. παρουσίασαν στο Θέατρο Άνδρου ένα μουσικό αφιέρωμα στα τραγούδια μιας άλλης εποχής. Μιας εποχής που άρχισε στις αρχές και τέλειωσε στον μεσοπόλεμο με τίτλο « Έλα γι’ απόψε...»... Ήταν μια νοσταλγική βραδιά με μελωδίες των Αττίκ, Γιαννίδη, Σουγιούλ και Χαιρόπουλου που ταξίδεψαν το ακροατήριο περίπου έναν αιώνα πίσω σε μια άλλη Ελλάδα εκεί στις πρώτες δεκαετίες του περασμένου αιώνα. Μια Ελλάδα που επιχειρούσε να διαμορφώσει τραγουδιστικά την πρώτη της κουλτούρα καταφεύγοντας σε αναπαραγωγές ξένων μουσικών προτύπων με τρόπο ελληνικό και νοσταλγικό.  Η ελληνική αστική τέχνη του τραγουδιού κινείτο θέλοντας να ξεφύγει από τους ελληνικούς δημοτικούς και τραγούδια με τα οποία πλημμύριζε η ύπαιθρος επιχειρούσε να βρει τη δική της έκφραση ανάμεσα στο ταγκό και στα βαλσάκια. Προικισμένοι συνθέτες κλήθηκαν να γράψουν μια σειρά τραγούδια που έγιναν επιτυχίες στα περιορισμένα όρια των μικρών αστικών κέντρων της εποχής. Κυρίως στην Αθήνα. Το ραδιόφωνο κλήθηκε να συμβάλει με τον τρόπο του σε αυτό το τραγούδι αναπαράγοντας το και κάνοντας το γνωστό πέρα από το θέατρο και τους χώρους που παιζόταν. Το τραγούδι αυτό μετεξελίχθηκε μεταπολεμικά κυρίως στο λεγόμενο "ελαφρό τραγούδι".  Απέναντι του ανέτειλε το ρεμπέτικο. Τραγούδι των προσφύγων από τη Μικρασία και τις λαϊκές γειτονιές των αστικών κέντρων. Και μετεξελίχθηκε στο "λαϊκό τραγούδι του μεταπολέμου.    Όλα αυτά σαρώθηκαν από την "εισβολή" των δύο μεγάλων της ελληνικής μουσικής, του Μίκη Θεοδωράκη και του Μάνου Χατζιδάκι, που έφεραν στο προσκήνιο το έντεχνο τραγούδι κάνοντας την μεγάλη πολιτιστική και πολιτισμική επανάσταση και ολοκληρώνοντας την με την χρήση της ποίησης των μεγάλων ποιητών του μοντερνισμού της γενιάς του '30. Η Ελλάδα απέκτησε το δικό της τραγούδι και αντέστρεψε το ρεύμα. Από χώρα εισαγωγής τραγουδιστικών μοτίβων από άλλες χώρες έγινε χώρα εξαγωγής μουσικής και τραγουδιών. Μέσα σε λίγα χρόνια (από το 1960 μέχρι το 1985) η κουλτούρα, η μουσική, το τραγούδι άλλαξαν εντελώς την εικόνα της χώρας. Είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε στα πλαίσια του Φεστιβάλ στην πρώτη συναυλία του για εφέτος μεγάλες στιγμές του "έντεχνου ελληνικού τραγουδιού" και των μεγάλων συνθετών που το δημιούργησαν και αυτών που το συνέχισαν. Χτες είχαμε την χαρά να δούμε την μουσική και τραγουδιστική Ελλάδα που προηγήθηκε σε μια ωραία συναυλία που αξιοποίησε όλες τις εγχώριες μουσικές δυνάμεις της Άνδρου, συ συνεργασία με την χορωδία της Κοζάνης. Την παράσταση παρακολούθησαν εκατοντάδες θεατές στο ανοιχτό θέατρο της Άνδρου.  Αφηγητής και Σολίστ της ωραίας μουσικής αναδρομής ο διακεκριμένος ηθοποιός Γρηγόρης Βαλτινός που ερμήνευσε, απήγγειλε, χόρεψε μερικά από τα πλέον αντιπροσωπευτικά τραγούδια εκείνης της μακρινής Ελλάδας όπως: Πόσο λυπάμαι, Ας ερχόσουν για λίγο, Θα ξανάρθεις, Λες και ήταν χθες, Λίγες καρδιές αγαπούνε κ.α.