Του Βασίλη Μαλταμπέ     (ΕΝΑ ΝΑΥΤΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΣΤΗ ΣΤΕΡΙΑ: Σκόρπιες σκέψεις και περιστατικά ανάμεσα σε διαδρομές στην πόλη. Περπατώντας γύρω από την πλατεία Συντάγματος. Μια διαδρομή με το μετρό στο Σύνταγμα και μια στο σπίτι. Με έναν μάστορα στο σπίτι. Μια διαδρομή με το μετρό από τον Κεραμικό στο Ελληνικό. Κι ανάμεσα στις φευγαλέες στάσεις του μετρό ο Βασίλης Μαλταμπές, ναυτικός από την Βουρκωτή, μετρά την φευγάτη ζωή κι αναμετρά το πέρασμα του χρόνου σε κάθε μπάρκο. Κάθε ταξίδι προσθέτει στην ηλικία. Κάθε μπάρκο φορτώνει τη ζωή του μοναξιά. Αναμετρά φόβους και κινδύνους του ταξιδιού στη θάλασσα. Αποτιμά αναχωρήσεις κι επιστροφές. Βλέπει τη ζωή στη στεριά και στη θάλασσα σαν μια διαδρομή του μετρό μέχρι τον τελικό σταθμό. Κι όλα αυτά ενώ αναμένει μια ακόμα ναυτολόγηση για ένα ακόμα ταξίδι. Στοχασμοί με ποιητική μορφή ενός από τους πολλούς ναυτικούς της νήσου Άνδρου που σας ζητούν να ταξιδέψετε για λίγο μαζί τους - ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΜΠΑΣΑΝΤΗΣ) 

Του ΔΙΑΜΑΝΤΗ ΜΠΑΣΑΝΤΗ    Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις." Οδυσσέας Ελύτης.

Του ΔΙΑΜΑΝΤΗ ΜΠΑΣΑΝΤΗ Η πρώτη εντύπωση... εντυπωσιακή!!! Αποτυπώνεται στην παραπάνω φωτογραφία και σε μια λιτή, αλλά πολλά υποσχόμενη μικρή πινακίδα, που έγραφε για το ξεκίνημα μιας θεαματικής διαδρομής (Scenic Route). Πίσω της βραχώδεις σχηματισμοί σε κοκκινωπή απόχρωση που επιβεβαιώνουν τις ονομασίες φαράγγι της κόκκινης πέτρας (Red Rock Canyon) και κοιλάδα της φωτιάς (valley of fire)...   

TOY ΒΑΣΙΛΗ ΜΑΛΤΑΜΠΕ Συγγραφέα - Βουρκωτή Άνδρου    Ο ποταμός της Βουρκωτής... Μεγάλη Τετάρτη στο χωριό. Τα πάντα ορωνται πνευματικά: το ανθάκι που μόλις υπερνίκησε τον χειμώνα το νερό στο ποτάμι ως φύση -δύναμη που διαλαλεί την Σοφία η στάλα της νυχτερινής υγρασίας πάνω στα φύλλα. Η μυσταγωγία επιτείνεται στους ήχους το βράδυ. Κελάρυσμα μέσ' τις φυλλωσιές ή γάβγισμα ενός μακρινού σκύλου που μέσ' την γαλήνη λες και σε βγάζει έξω από τον χρόνο, στην μετά-ιστορία. Είμαστε μια γενιά ευάλωτη γιατί καλούμαστε ν’ απολογηθούμε στις νεότερες γενεές για έναν κόσμο δυσκολότερο και  ανερμήνευτο. Η ορμή της τεχνικής πράγματι ισοπεδώνει το αληθινό πρόσωπο του ανθρώπου, όμως είναι μια αναπόφευκτη ροή του χρόνου στην ιστορία αν και δεν λύνει τα βαθιά υπαρξιακά του προβλήματα. Η επιδίωξη της ευκολίας η διαρκής απομάκρυνση απ' την πραγματική ζωή  χαρακτηρίζει τον σύγχρονο πολιτισμό ειδικά σήμερα με το να ζούμε μια εικόνα της ζωής, ένα στιγμιότυπο, με το να είμαστε ακίνητοι    σε ένα φόντο διαρκούς κινήσεως. Τα πάντα αλλάζουν πριν καν τα καταλάβουμε ή τα αντιληφθούμε. Στο βουνό του Ζένιου Ανέβηκα το δρόμο αριστερά απ' την Αγία Βαρβάρα προς το Ζένιο, το φως έρχεται ατόφιο απ' τον πρωινό ήλιο. Είναι πικρή η απώλεια των ριζών μας, είμαστε υποκείμενα καρικατούρες, αντλούμε ενέργεια από εξαντλημένες πηγές. Το Πάσχα βιώνεται μόνο στον βαθμό που πολεμάμε τον παλαιό άνθρωπο μέσα μας, στον βαθμό που δίνουμε το δικαίωμα στον Θεό  να ενεργήσει στη ζωή μας. Τοτε μας δίνει  το χέρι του. Αν απλώσουμε το δικό μας θα το αρπάξει και θα μας γλιτώσει από την άβυσσο. Τοτε όλα θα αποκτούν νόημα και η ιστορία θα τακτοποιείται στις πραγματικές της διαστάσεις. Είμαστε κατά βάθος όντα αδύναμα, αλλά είμαστε παιδιά του Θεού. Αν το αντιληφθούμε εγκαίρως θα βρούμε και μείς δύναμη να υψώσουμε την φωνή και μαζί με όλους τους αγαπημένους κεκοιμημένους να πούμε Χριστός Ανέστη. (ΖΥΤΑΜΕ ΣΥΓΝΩΜΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΩΙΝΟ ΜΠΕΡΔΕΜΑ ΤΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ. TO ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΜΑΛΤΑΜΠΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΟΥΡΚΩΤΗ ΚΑΙ ΛΟΓΩ ΣΥΝΩΝΥΜΙΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΛΤΑΜΠΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΟΥΡΚΩΤΗ ΓΡΑΨΑΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΠΡΩΗΝ ΕΠΑΡΧΟΥ - ΕΝ ΑΝΔΡΩ)  

Του ΔΙΑΜΑΝΤΗ ΜΠΑΣΑΝΤΗ Ταξιδέψαμε βιαστικά για μια ολιγοήμερη διαδρομή στη Ραφήνα το βράδυ της Κυριακής με το τοπικό δρομολόγιο του Superferry. Κι ανεβήκαμε για μια καλησπέρα στον πάντα φιλόξενο πλοίαρχο καπετάν Γιάννη Βουτσελάκο και τους αξιωματικούς του: τον Παναγιώτη, τον Μανώλη, την Μαρία την ώρα που σάλπαρε το πλοίο από Γαύριο για Ραφήνα.

Του ΔΙΑΜΑΝΤΗ ΜΠΑΣΑΝΤΗ Δύο όμορφες εκπλήξεις είχα στο ταξίδι της επιστροφής στην Άνδρο. Η πρώτη μπαίνοντας στην φιλόξενη γέφυρα του ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ - λίγο πριν λύσει κάβους από Ραφήνα - αντίκρυσα ήταν μια όμορφη κοπέλα με ναυτική στολή και σιρίτια στον ώμο δίπλα στον καπετάν Κώστα Νίκα. Η καλημέρα περιείχε και ένα ευχάριστο ξάφνιασμα. Η δεύτερη έκπληξη η κοπέλα εκτός από ωραία ήταν και πολύ ευχάριστη και προσηνής. Συνδυασμός εξαιρετικός για να έχεις ένα ωραίο ταξιδιωτικό για το πως και γιατί μια όμορφη κοπέλα αποφασίζει να γίνει πλοίαρχος του εμπορικού ναυτικού. Το ταξίδι ξεκίναγε με τους καλύτερους οιωνούς... 

Του ΔΙΑΜΑΝΤΗ ΜΠΑΣΑΝΤΗ    Άνδρος, παρέλαση 25/3/15. Φωτογραφία αρχείου. Παράξενο. Τα τελευταία χρόνια ολοένα και συχνότερα συναντώ τον Κόντε από το Τζάντε, τον Διονύσιο Σολωμό. Παιδιά στο σχολείο μαθαίναμε, κάποτε βαριεστημένοι είναι αλήθεια, διάσπαρτους στίχους από το αριστούργημα του, τους Ελεύθερους Πολιορκημένους. Αυτά τα σπαράγματα κορυφαίων στίχων, που εξακολουθούν να αστράφτουν μέχρι σήμερα στις σελίδες της μνήμης. Έπρεπε να μεγαλώσω. Έπρεπε να ταξιδέψω σε άλλες θάλασσες και ουρανούς. Έπρεπε να κάνω τόσες διαδρομές. Έπρεπε να γυρίσω ώριμος στην πατρική Άνδρο για να συναντήσω πάλι τον Ποιητή. Με άλλα λόγια έπρεπε να ζήσω αρκετά για να καταλάβω την νεότητα του Σολωμού. Ή, όπως είχε πει και ο Πικάσο: Για να καταλάβεις την νεότητα πρέπει να ζήσεις πολλά χρόνια. Ο Σολωμός είναι ο ποιητής της νεότητας, αλλά και ο ποιητής της Άνοιξης. Της νεότητας ενός αναγεννημένου αρχαίου έθνους, αλλά και της άνοιξης μιας αρχαίας γλώσσας που μέσα στο έργο του ξαναπλάστηκε. Αλλά είναι και ο ποιητής της ελευθερίας, που την είδε να αναδύεται μέσα από τις  τραγικές στιγμές του πολιορκημένου Μεσολογγίου.    Άνδρος, μετά την παρέλαση 25/3/15. Φωτογραφία αρχείου. Το 2014 καθώς περπατάγαμε με τον εννιάχρονο τότε Οδυσσέα τον ρώτησα αν ήξερε ποιος είναι ο Σολωμός. Ήξερε. Το είχε μάθει στο σχολείο. Ήξερε πως είχε γράψει και τους στίχους του εθνικού μας ύμνου. Ήξερε τον Παλαμά και τον Ελύτη. Ήταν στην κατάλληλη ηλικία να μαθαίνει, αλλά θα χρειαστεί μάλλον πολλά χρόνια για να αρχίσει να συναντά όλους αυτούς στις διαδρομές της δικής του ζωής. Τώρα απλώς μαθαίνει. Καμιά φορά λίγο βαριεστημένα. Μερικές φορές αποστήθιση. Όμως, κάποτε περπατώντας σε μιαν άλλη εποχή, σε μιαν άλλη Άνδρο, στις στροφές ενός άλλου δρόμου, ίσως ξαφνικά  συναντήσει κι αυτός τον σιόρ Διονύσιο Σολωμό και αναβλύσουν από μέσα του οι μοναδικοί στίχοι μιας ατέρμονης άνοιξης που μας άφησε κληρονομιά. Άνδρος, παρέλαση 2016. Φωτογραφία αρχείου. Το 2015, δεκάχρονος τότε ο Οδυσσέας, μου απάγγειλε το ποίημα που θα έλεγε στο σχολείο του. Τον άκουγα αφηρημένος, ενώ σκεφτόμουν τον εαυτό μου πριν πολλά χρόνια τέτοια μέρα σ’ ένα δημοτικό σχολείο της Αθήνας, που δεν υπάρχει πια. Απάγγελνα το ποίημα που μου είχε βάλει ο δάσκαλος εκείνης της μακρινής εποχής. Ήταν ο Ματρόζος του Γεωργίου Στρατήγη. Σε κάποιο σημείο δύο στίχοι του έφεραν ένα κόμπο στον λαιμό και σταμάτησε μερικά δευτερόλεπτα την απαγγελία του. Ήταν οι δύο στίχοι: …Ἂν οἱ ζητιάνοι σαν κι ἐμὲ δεν ἔχυναν τὸ αἷμα, οἱ καπετάνοι σαν καὶσε δεν θὰφοροῦσαν στέμμα!... Την επόμενη χρονιά ο δάσκαλος έβαλε  ένα άλλο ποίημα. Ήταν ο Βράχος και το Κύμα του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη. Το σημείο που με συνεπήρε ήταν οι στίχοι της πρώτης στροφής: «Μέριασε βράχε νὰ διαβῶ!» τὸ κύμα ἀνδρειωμένο λέγει στην πέτρα τοῦ γυαλοῦ θολό, μελανιασμένο. Τα χρόνια πέρασαν. Και έφτασα μετά από δεκαετίες μπροστά στον μικρό Οδυσσέα που  απάγγειλε στο δημοτικό σχολείο τους στίχους ενός κλέφτικου τραγουδιού «Ένας αϊτός περήφανος, ένας αϊτός λεβέντης...» ενθουσιασμένος:  «Ένας αητός περήφανος, ένας αητός λεβέντης/ Από την περηφάνια του κι από την λεβεντιά του/ Δεν πάει στα κατώμερα να καλοξεχειμάσει...» Το μεσημέρι καθισμένοι στο τραπέζι της κουζίνας οι δύο «πιτσιρικάδες» (ο ένας πολύ μεγάλος πια κι ο άλλος πολύ μικρός) απαγγέλαμε τα ποιήματα μας. Εγώ συγκινημένος. Ο μικρός ενθουσιασμένος. Ο πρώτος κόμπιασε και δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει τους δύο στίχους του Στρατήγη. Ο δεύτερος το είπε μονορούφι. Και κάθισε γελώντας να φάει εξηγώντας σε όλους το νόημα όπως το είχε καταλάβει. Ο μεγάλος δεν εξήγησε κανένα νόημα. Σηκώθηκε μόνο και βγήκε να περπατήσει στην βεράντα. Τα δύο εκείνα ποιήματα των παιδικών χρόνων του είχαν γίνει βιώματα ζωής. Και κάπου εκεί σκέφτηκε πως κάποτε μετά από χρόνια ίσως γίνουν βίωμα και στον μικρό κάποιοι στίχοι των επετειακών ποιημάτων της σημερινής μέρας...                    

Του ΔΙΑΜΑΝΤΗ ΜΠΑΣΑΝΤΗ "Ο Απρίλης είναι ο μήνας ο σκληρός", έγραφε ο T.S.Eliot. Από μια άποψη ο Απρίλης της Αγγλίας έχει κάτι από τον Φλεβάρη της Ελλάδας. "Ο Φλεβάρης είναι ο μήνας ο κουτσός" ή "ο μήνας του χιονιού" λένε οι ελληνικές παροιμίες. Όμως αν ξυπνήσεις ένα πρωινό του Φεβρουαρίου στο μαγικό κι ορθάνοιχτο Αιγαίο μπορεί να μπερδευτείς και να νομίζεις πως είσαι στον ξανθό ελληνικό Απρίλη. Ανοίγεις την μπαλκονόπορτα, Φλεβάρη μήνα, "κι αναγαλλιάζει το πέλαγος" σε όλες τις αποχρώσεις της αυγής. 

"...Κι συ κοιτάς ακόμη πάνω απ'το τιμόνι,/ πως παίζει ο μπούσουλας καρτίνι με καρτίνι..." Αυτός ο στίχος έρχεται στο νου καθώς σκύβεις και κοιτάς την πυξίδα στη γέφυρα του γρήγορου ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ που με ταχύτητα 20 μιλίων την ώρα πλησιάζει την Άνδρο....